Het was prima in Lima!

Daar is dan weer een blog van mij, na anderhalve week stilte, werd het ook weer tijd voor nieuwe verhalen, en wat voor verhalen! De allerlaatste uit Lima, dus dan is het ook niet zo erg toch dat hij weer wat langer is, toch!? Voor de gene die dat wel erg vinden, het gaat hier goed hoor, doei!

Dan hier mijn echte blog:

Daar waar bij jullie de herfst al op volle touren draait en waait, begint bij ons de grauwe lucht af en toe de zon door te laten, jaja het is lente! Daar kunnen we alleen niet heel lang van genieten want deel 1 van mijn avonturen hier zit er alweer bijna op. Morgenochtend vertrekken we in alle vroegte met de bus richting Moyobamba. Dus dag dag Lima! Op naar de bus, waar we eerst 24 uur in kunnen zitten, genieten van mooi uitzicht en we in elk geval heel veel van het land te zien gaan krijgen, het echte Peru!

Mijn tijd in Lima is achteraf wel heel snel gegaan. Zo gek dat de eerste week alles hier zo nieuw was en je overal verbaasd over kon zijn, terwijl het nu allemaal de normaalste zaak van de wereld is. Ik voel me al bijna een beetje een Peruaan, tot ik weer wordt nagekeken en er weer wordt gevraagd of ik met iemand op de foto wil, tsja k mag t dan een beetje zo voelen, van buiten blijf ik een gringo.

Wel een gringo die zich goed kan aanpassen, ik ben er zelfs al helemaal aan gewend dat ik het wc-papier niet in de wc kan gooien maar in de dichtstbijzijnde prullenbak. Daarnaast kunnen we al net zo goed uit de maat klappen als alle andere Peruanen hier onder de kerkdienst, zijn taxi’s en micro’s geen avontuur meer (zolang je je bestemming maar weet ;)), betrappen we onszelf erop dat we net als de Peruanen vrij veel over eten praten en begint mijn Spaans zo langzaam aan toch ook wel beter te worden. Ook heb ik afgelopen week de salsa gedanst met een echte Peruaan.

We zijn deze week ook al één keer buiten Lima geweest, en ik kan je vertellen, het gras is misschien niet groener aan de overkant, maar zeker wel aan de andere kant van de bergen! Na die dag heb ik nog meer zin in Moyobamba. We gingen namelijk op schoolreis naar een plaatsje vlakbij Lima en daar vielen twee dingen op, één: de zon scheen! (zelfs zo dat mijn kleur is verschoten van melkfles naar kreeft) en twee: Schoolreis is hier voor de juffen niet een dag lang achter zeurende kinderen aansjouwen waarbij er om de minuut wel één naar de wc moet, maar een hele dag genieten van de zon, terwijl de leerlingen zichzelf vermaken, fantastisch :)!

Ik dacht eerst dat ik Lima niet ging missen, maar nu ik hier zo zit, mijn koffer half ingepakt, de kasten leeg en net voor het laatst gelunched met onze familia, voelt het toch gek om weg te gaan. Wel heb ik het gevoel alles uit deze tijd gehaald te hebben wat erin zit. Zo hebben we geleefd als echte Limanen, hebben we ondertussen stiekem ook een beetje de toerist uitgehangen en ongeveer alle ‘trekplijsters’ gezien en hebben we de arme en rijke kant van Lima goed kunnen vergelijken.

Het was de afgelopen maand dan ook heel leuk om op twee scholen te kunnen zijn. Zo konden we echt het verschil tussen arm en rijk ervaren. Waar op San Andres de meeste leerlingen een redelijk zorgeloos leventje leiden, daar gaat het op Luz y Esperanza heel anders. De leerlingen stinken hier alsof douchen een begrip is waar ze nog nooit van hebben gehoord. Wat ook zielig is, is dat de leerlingen vaak maar één (of geen) ouder hebben, omdat de ander of gewoon met de noorderzon is vertrokken, of ver weg aan het werk is om iets te kunnen verdienen voor zijn gezin. Hoe dan ook de kinderen komen liefde te kort en dat is te merken. Wat wel heel fijn is hier, is dat de leerlingen je hier elke ochtend begroeten met een lekkere natte kus recht op je wang, wat ’s ochtends douchen compleet overbodig maakt, omdat je daarna gelijk alweer je gezicht kan ontsmetten. Het is wel een Peruaanse gewoonte om zo te begroeten, alleen dan iets minder nat ;). Zo doe je dat hier als je iemand tegen komt , ook al ken je iemand nog niet zo goed, je begroet met één kus op de wang en vraagt hoe het gaat, waarop de ander zegt, goed en vervolgens geef je ze nog een kus en loop je vrolijk door. Iets waar we inmiddels ook al helemaal aan gewend zijn.

De afgelopen week heb ik al meer les kunnen geven dan op San Andres, was heel leuk om te doen. Zo hebben de leerlingen een knutselwerkje gemaakt waar je u tegen zegt en is hun Nederlandse vocabulaire dankzij miss Gloria (tsja ik kan er niks aan doen, de kinderen vonden mijn naam nogal lastig) enorm uitgebreid. Op school hebben we deze week ook een aardbeving oefening gedaan. Waar ik daar overdag nog enorm om moest lachen, zo verging het lachen mij diezelfde nacht nog…

Ik lag rustig in bed te genieten van een welverdiend potje slaap terwijl ik ineens merkte dat mijn bed bewoog. Ik vond dit nogal gek, dus ging ik rechtop zitten om te kijken of hij dan nog bewoog, of dat ik aan het dromen was. Nou ik droomde niet. Alles om me heen schudde en er was enorm lawaai. Alsof iemand heel hard op onze ramen aan het bonken was, op ze allemaal tegelijk. Nog voor het echt tot me door drong dat het een aardbeving was, was het al weer over. Aangezien mijn huisgenootje rustig doorsliep, smste ik Cecilia even of dit echt was, of dat ik gek was geworden. Waarop ze terugstuurde, dat het inderdaad een aardbeving was. Ze vroeg of we even naar beneden konden komen, waar ze vertelde dat het een aardbeving was van 4.7 op de schaal van richter, valt mee dus. Ook zij ze dat er nog naschokken konden komen die zwaarder zijn dan deze. En met die geruststellende gedachte werden we weer richting bed gestuurd. Terwijl de adrenaline nog door mijn lijf heen gierde probeerde ik toch maar weer te slapen. Je kan wel nagaan hoe heerlijk ik die nacht nog heb geslapen.

Door dat ik dus niet echt meer kon slapen moest ik ook denken aan de mensen in de sloppenwijken van Lima. Die moeten dit nog veel beter hebben gevoeld dan wij. Woensdag zijn we daar namelijk wezen kijken. Echt ongelofelijk hoe dat eruit ziet. Verspreid tussen, in en op de bergen leven ongeveer 20.000 mensen. Zo ver als je kan kijken zie je daar niks anders dan kleine huisjes. Je kan daar dan ook niet heel verl kijken, omdat het zo hoog is en altijd mistig, maar toch.. Het was wel een apart gezicht en apart om te weten dat daar zo veel mensen wonen die eigenlijk niks hebben, behalve veel te grote gezinnen. Best indrukwekkend.

Afgelopen week hebben wij zelf in huis ook voor het eerst ervaren dat alle ‘rijkdommen’ die ze hier hebben ook niet zo vanzelfsprekend zijn. We hebben namelijk een avond en nacht zonder water gezeten. Op zich niet zo’n ramp, maar dingen als tandenpoetsen, douchen en de wc doorspoelen vallen dan wel ineens weg. Eigenlijk was dat wel grappig om is mee te maken. Gelukkig deed de volgende ochtend alles het weer en konden we weer opgelucht ademhalen (letterlijk want niet douchen en tanden poetsen was niet zo bevorderlijk voor onze eerst zo naar roosjes ruikende kamer). Ook hebben we een avond zonder stroom gezeten, gelukkig heeft onze technische surrogaat oma dit probleem snel verholpen met wat ijzerdraad en een schroevendraaier, geweldig.

Ja nu ik dit allemaal aan het typen ben weet ik zeker dat we genoeg hebben gedaan een gezien hier.
Dus genoeg gebabbeld over Lima. Het was een mooi avontuur, maar nu wordt het tijd voor deel 2 van mijn reis hier, genaamd Moyobamba. Weg uit de winter op naar de tropen. Ik ben benieuwd waar ik terecht ga komen, en of het beeld wat ik nu een beetje van heb klopt. Maar goed voor we daar achter komen heb ik eerst nog een heerlijke busrit van 24 uur te gaan die morgen ochtend vroeg vertrekt dus voor nu zou ik zeggen, Nederland: ‘duerme bien’ en tot over een week met mijn eerste tropische update :)!

Un gran abrazo!

PS:
Bedankt voor het lezen weer mensen! En bedankt voor de leuke reacties op mijn vorige blog :)!

Hier een reactie op een paar reacties ;):
@opa en oma: Fijn dat u weer thuis bent oma! Nu lekker bijkomen, dat heeft u wel verdient!
En opa ook natuurlijk ;)!

@Henk: Haha mooi verhaal over hoe u verdwaalde! Herkenbaar ;)! Gelukkig word ik op de terugweg slechts 6 uur ouder terwijl ik op de heenweg wel 7 uur jonger werd, dus blijf ik altijd een uur jonger, toch ;)?

@Geraline: Haha ik zie het Marnik zo zeggen! Ik heb de notulen gelezen inderdaad, gigantische opkomst ook ;). Ben benieuwd wat voor plannen jullie nog gaan maken! Komt vast helemaal goed inderdaad, groetjes daar!