Alles went, zelfs...

Alles went, zelfs een leven in Lima! Van het ‘van de ene verbazing in de andere vallen’, stappen we nu elke dag de micro in alsof we in Peru geboren en getogen zijn. Dat het woord 'sleur' zelfs in Peru enkele keren de revue zou passeren had ik van te voren niet verwacht. Gelukkig heb ik van dat gevoel nooit lang last en heb ik ook deze week weer genoeg meegemaakt en genoten :)!

Op dit moment zit ik in ons 4 kamer appartementje te genieten van goed internet. Jawel goed internet! Wij hebben namelijk ontdekt dat de kamer die we eerst tot kleedkamer hadden gebombardeerd het beste internet heeft! Onze laptops hebben daarom de make-up kamer verlaten en staan nu hier, ideaal.

Laat ik mijn verhaal beginnen met de dag waar ik al een jaar naar uit had gekeken en waar ik met volle teugen van heb genoten. Jaja es mi cumpleano :)! Na op stage eerst in mijn klas te worden plat geknuffeld en toegezongen, mocht ik daarna ook nog is met de dagopening naar voren komen waarna het hele ritueel zich herhaalde maar dan voor de hele school. Na de pauze kwamen een paar stagekinders me zeggen dat ik mee moest komen, samen met Irene, Dorene en Arjan die ook nog pauze aan het vieren waren. Ik liep rustig nietsvermoedend naar de klas. Met mijn kopje koffie nog in mijn hand deed ik de deur van het lokaal open, daar zag ik geen kinderen, maar een tafel vol met lekkers, van chocoladetaart tot popcorn en van inka cola tot koekjes. Na één stap in het lokaal te zetten ging het licht aan en kwamen alle kinderen onder tafel vandaan met de woorden SURPRISE! Toen zag ik dat ook het bord was versierd met tekeningen, mijn naam die op minstens 5 verschillende manieren verkeerd was gespeld en slingers. Het bleek dat de leerlingen dit allemaal zelf hadden gedaan. Super leuk! Het eerstvolgende half uur hebben we onder het genot van een muziekje mogen genieten van een hoop gezelligheid en lekker eten, fantastisch!

De rest van mijn verjaardag dag verliep net zo onstuimig. Eerst werd ik door de groep onder het mom van ‘ik moet pinnen’, meegelokt naar de macdonalds waar ik werd getrakteerd op het eerste Westerse eten sinds we in Lima zijn, heerlijk! Blijkt trouwens dat de macdonalds hier een van de duurdere restaurants is en alleen de elite er heen gaat. Vooral zakenmannen. Hier werd ik door de groep ook nog is voorzien van een maand voorraad aan chocola. Na dit feestje gingen we naar circuito magico del agua, een aantal prachtige fonteintjes waar we mochten genieten van het enige rustige plekje in Lima. Op dat moment al helemaal, er was namelijk een voetbalwedstrijd die dag, Peru-Venezuela. Na ons bezoek aan de fonteinen hebben we de wedstrijd gekeken waarbij de zegen totaal onverwacht naar Peru ging. Wat de afterparty van mijn verjaardag nog leuker maakte. Een heel geslaagde dag dus!

De week erna waren we bijna meer vrij dan dat we stage hadden. O.a. door voetbal (het stadion zit achter school en is te gevaarlijk om op een voetbal dag pas ’s middags van school weg te gaan) en doordat de leidingen waren gesprongen en ze tegen de lucht met chemicaliën hadden gespoten. Wel hebben we vrijdag nog even waardig afscheid genomen door met de leerkrachten te gaan ontbijten en kregen we als afscheid nog een fantastisch shirt en een etui met de naam van de school erop. Blijkt weer uit hoe trots Peruanen zijn en hoe slecht hun kledingsmaak is.

Het volgende verhaal is redelijk lang, maar wilde ik jullie niet onthouden ;) ik ben namelijk voor het eerst verdwaald! Hoe krijg je dat voor elkaar zou je denken, tjsa één moment van niet nadenken en je hebt het zo voor elkaar hier in Lima ;-). Ik ging voor het eerst alleen met de bus. Ik stapte onder het mom van ik herken vanzelf iets en dan stap ik uit in, in richting La Molina, naar Arjans huis. Dit moment van herkenning liet tot mijn schrik steeds langer en langer op zich wachten.. De wandelende kassa in de bus vroeg mij op een gegeven moment om meer geld, ik zat ook al een aardige tijd in de bus, maar aangezien ik nog steeds de hoop had na de eerstvolgende bocht een herkenbaar punt te zien besloot ik dat ik geen Spaans meer kon praten en niet begreep dat ze geld wilde. Ik wist inmiddels wel zeker dat ik verkeerd zat, maar nadat ze nog 4 keer voor mijn gezicht met geld stond te rammelen heb ik haar 40 sol cent gegeven om van het gezeur af te zijn. Een vriendelijke man achter mij merkte mijn licht onstane paniek op en hielp me verder. Bleek dat La Molina nogal groot is en ik in de bus zat die naar de andere kant van die wijk ging, oeps. Hij raadde me aan uit te stappen en aan de overkant de bus te pakken, dan zou ik naar de goede plek gaan. Eenmaal uitgestapt besefte ik dat ik alleen nog maar een briefje van 100 sol in mijn portemonnee had. Daar kan je in een bus niet mee betalen, dus moest ik bij het dichtstbijzijnde benzine station chocola kopen, voor kleingeld (heel vervelend). Na deze handige actie besefte ik dat ik nog steeds niet wist waar ik nou precies heen moest en smste ik Arjan maar. Hierna werd ik meteen door hem gebeld en nadat zijn moeder wist waar ik zat werd ik gered. Na 20 minuten op een druk kruispunt te worden aangestaard en nagefloten was ik erg blij dat mijn helden in het witte paard (zo noemt ze haar auto, caballo blanco) me kwamen redden. Wat een dag, wat een avontuur ;-).

Overige hoogtepunten:

• We hebben onze eerste botsing gezien, scheelt dat je hier door de drukte bijna nooit harder dan 20 km per uur rijdt, dus wees gerust er waren geen gewonden bij ;-).
• Ik heb koeienhart geproefd en ja, het was lekker! (hoewel ik toch liever kip bestel, gewoon om het idee ;)) Ook heb ik de eerste gebakken cavia gezien op een Peruaans vreetfestijn/proeverij genaamd mistura, waar we een dagje zijn geweest, heel leuk!
• Ik heb mijn eerste les over Nederland helemaal in het Spaans voorbereid! Ik heb de les nog niet gegeven en het voorbereiden en vertalen koste ongeveer 2 uur, maar toch het begin is er :)!
• We hebben geshopt in La Victoria, de gevaarlijkste wijk van Lima. In deze wijk zijn we dan ook voor het eerst achtervolgd, dit was een beetje freaky, gelukkig wist Arjans moeder hoe je ze moest afschudden en zijn we er zonder kleerscheuren en met al ons geld nog op zak weggekomen. We zijn er overigens ook de eerste Nederlander tegen gekomen, wel typisch dat dit een bedelende junky was…
• We zijn al ruim over de helft van ons leven in Lima, nog 2 weken! (nu aftellen naar Tropisch Moyobamba, zin in!)
• We zijn in één week afgestudeerd aan de Universiteit. Ik wist wel dat we een hoog niveau hadden, maar dat de leerkracht al de tweede keer dat we kwamen ons verbaasd weg zou sturen onder het mom van ‘ik kan jullie niks meer leren’ had ik niet verwacht. Ik vind het geen probleem! In plaats daarvan hebben we nu wel Spaanse les gekregen. Iets wat misschien meer aansluit op ons niveau.

Morgen begin ik op mijn nieuwe stageschool, Luz y Esperanza een arme school in een achterstandswijk. Dat worden weer twee weken vol Spaans leren, hopelijk iets minder uit mijn neus eten (die is inmiddels wel leeg namelijk) en hopelijk ga ik hier dan dus mijn eerste ‘echte’ lessen geven! Ik ben benieuwd. In mijn volgende blog zal ik vast uitgebreid vertellen hoe het daar is, tot die tijd is het leven hier nog steeds net zo onvoorspelbaar als in het begin, dus wat we de rest van de week gaan doen.. tsja dat is voor mij net zo’n groot vraagteken als voor jullie!

Hasta la proximo Semana!
Con amor,
Lorianne

PS: Voor iedereen die me een sms heeft gestuurd, ik ontvang hier tot nu toe geen smsjes uit Nederland. Dus bedankt voor de moeite, maar dan weten jullie waarom ik niks terug stuur.

Iedereen ook nog heel erg bedankt voor alle felicitaties voor mijn verjaardag :)! Heeft er voor gezorgd dat mijn dag extra leuk werd :)!