Mooi Moyobamba :)!

Dat was het dan, de laatste dag in Lima. Na voor het laatst genoten te hebben van onze eigen kamer, warme douche en lekker ontbijt en onze koffer definitief (na er een paar keer op te springen) dicht te hebben gedaan, was het officieel, doei Lima, en hallooo Moyobamba!

Voor we daar waren moesten we eerst nog wel een paar uurtjes met de bus. Daar mochten we eerst genieten van de uitgestrekte Costa, aan de ene kant immense duinen ter grote van bergen en aan de andere kant de oceaan en verder.. helemaal niks, geen huizen, geen mensen, een hele andere Costa als die we in Lima hebben gezien. Alleen maar water en zand. Na dit geniet moment was het tijd voor een ander geniet moment een potje bingo, doordat de reisleider die het presenteerde veel weg had van een robot die af en toe bleef hangen bij hetzelfde nummertje, was het echt het langste, saaiste potje bingo ooit. Maar je weet wat ze zeggen, de aanhouder wint, en de aanhouder, dat was ik! Na een warm applaus van de bus en de reisleider, die vroeg of ik een liedje wilde zingen, waardoor ik ineens spontaan geen Spaans meer verstond, mocht ik een fantastische mok in ontvangst nemen met het logo van de busmaatschappij, kortom het was ge-wel-dig.

Toen we de volgende ochtend de gordijnen van de bus weer open deden konden we genieten van prachtige bomen, rivieren, hoge bergen en grote vogels, we zijn in de Selva! Na nog een aantal uur rijden en even te wachten bij de busmaatschappij, werden we opgehaald en naar onze gastgezinnen gebracht. Onderweg viel op dat Moyobamba een leuk stadje is met veel gezelligheid op straat en bovenal veel zon! Na ongeveer 15 minuutjes in een te klein busje opgepropt te hebben gezeten waren we er, mijn gastgezin. De komende 4 weken ga ik doorbrengen bij de dominee (Eliderio) zijn vrouw (Fausti) en hun twee kinderen (Karina 14 en John 12) in de pastorie van de kerk. Een voor Peruaanse begrippen zeer mooi huis, waar ik me gelijk thuis voelde, aangezien ze de hele buitenmuren in knaloranje aan het schilderen waren!

Ik heb hier mijn eigen slaapkamer en badkamer. Wel moet ik buitenlangs als ik van mijn slaapkamer naar mijn badkamer wil komen. Hierbij moet ik onderweg vaak langs de kat, een paar kippen en eenden en een papegaai die me tot nu toe standaard begroet met hola, fietwiew! (zo’n bouwvakkersfluitje) Goed voor je zelfvertrouwen zo’n papegaai! Het enige wat hier ontbreekt is internet en een warme douche. Maar ik mag absoluut niet klagen. De moeder kan erg goed koken, en stopt me helemaal vol, elke keer als ik zeg dat het toch echt genoeg is, kijkt ze zo zielig dat ik wel meer moet eten, maar dat scheelt weer, kan ik straks i.p.v. met de bus, gewoon rollend terug naar Lima.

Over eten gesproken, als je in het Spaans moet uitleggen hoe je een Nederlandse groentesoep moet maken kan dit voor leuke verwarringen zorgen. Zo wist ik namelijk het Spaanse woord voor vermicelli niet, dus gebruikte ik het woord spaghetti, ook vertelde ik dat er koeienvlees in zat. De volgende dag kreeg ik dan ook een groot bord groentesoep met dikke lappen koe erin en daarnaast nog een bord spaghetti. In dit geval was het dus echt ork, ork, ork soep eet je met een.. (goedzo: vork!) De soep was dan misschien niet helemaal wat ik bedoelde, maar het was heerlijk! Heel anders dan de soep die we afgelopen vrijdag voorgeschoteld kregen..

Nadat we 2 uur lang een berg (google: morro del calzado) zijn opklommen en 1 uur lang naar beneden zijn ‘gegleden en gesprongen’, werden we beneden verwelkomt door een hele berg Peruanen die een feestje aan het vieren waren. Nu zouden Peruanen zichzelf niet zijn als ze ons niet direct hadden uitgenodigd om mee te eten. Nederlanders zouden dan ook geen echte Nederlanders zijn om gratis eten af te slaan. Dus voor we het wisten hadden we ja gezegd en zat Irene als eerste met een bord soep op haar schoot. Ze vond het vrij vreemd smaken en ook het stuk vlees dat erin lag, zag er vrij vreemd uit. Nou dit bleek het ook te zijn, nadat we het van wat dichterbij bekeken bleek het een zwijnenpoot te zijn! Met nagels en alles! Bah, het mocht dat gratis zijn, maar om dit te eten moest je eerder geld toe krijgen. Ik heb mijn bordje soep, met een ander ondefinieerbaar stuk van datzelfde zwijn, dan ook vriendelijk afgeslagen.

Overige mooie/leuke/spannende belevenissen tot nu toe die ik jullie niet wil onthouden:
- Na een week is het echt officieel, op mijn benen is echt geen plek meer vrij voor een mug om te prikken, ik spuit deet als een malle, maar op de een of andere manier zijn Peruanen immuun voor muggen en komen ze toch op mij af. Fantastisch.

- Het is in mijn kamer echt een beestenboel, letterlijk! Af en toe loopt er zo een kip of een kat naar binnen en zelfs de papegaai is al op bezoek geweest, heel gezellig, tot dat er gisteravond een gigantisch monsterlijk insect mijn kamer inkwam. Nadat ik het beest met een kussen te lijf ben gegaan, moest ik toch toegeven dat het dier dapperder en sneller was dan ik en heb ik Fausti gevraagd het beest weg te halen. Dit lukte met behulp van de kat, die hem smakelijk heeft opgegeten en alleen de vleugels heeft achtergelaten op de vloer van mijn kamer, jak! Wat het voor een insect was wisten ze zelf ook niet, Karina schreeuwde namelijk heel hard Hormiga! (mier) en Fausti, Mariposo! (vlinder). Ik hou het erop dat het één of andere gigantische gemuteerde mug was, klinkt toch spannender. Na deze gebeurtenis had Fausti toch wel door dat mijn slaapkamerraam, zonder een raam erin, niet echt handig was en heeft ze er een gordijn voor gehangen (scheelt misschien ook wat muggenbulten).

- Ik heb de eerste Peruaanse fan van Gers Pardoel gecreëerd. Aangezien dit ongeveer de enige Nederlandstalige muziek op mijn laptop was en John (surrogaat broertje) het leuk vond om dit te hebben. Hierdoor wordt ik nu ongeveer 20x per dag verrast door de schitterende klanken van ‘ik neem je mee’ en ‘Nergens zonder jou’. Ik ben benieuwd hoe lang dat leuk blijft..

- Als laatste wilde ik nog één ding kwijt. Ze mogen de Peruaanse mannen dan macho noemen en ja ze staren ongegeneerd naar je en fluiten je constant na. Maar de mannen hier zijn wel super attent! Er is echt geen deur die ik zelf open hoef te doen en op een lastig stukje weg zijn er altijd mannen die je een hand willen geven zodat je er veilig overheen kan gaan. Tsja je kan veel zeggen over de Peruaanse macho’s, maar galant zijn ze wel :)!

De eerste week in Moyobamba belooft genoeg voor de komende weken! Ik ga in elk geval zo veel mogelijk genieten van de zon en verder met stagelopen. Ik ben vandaag begonnen in groep 5 en ik heb 15 op het eerste oog, hele schattige kindertjes dus ik ben benieuwd!

Dat was het weer, bedankt voor het lezen!

Liefs en un gran abrazo!

Iedereen ook nog bedankt voor de reacties en mailtjes!
& ik blijf het leuk vinden om te lezen hoe het met jullie gaat,
dus als je je verveeld, voel je vrij, mailtjes krijgen vind ik altijd leuk :)!